Αναμνήσεις από την καλοκαιρινή Αθήνα.
Τα καλοκαίρια στη Granary Square γίνεται χαμός στο σιντριβάνι. Παιδιά και μεγάλοι τρέχουν και πλατσουρίζουν, ή κάθονται παράμερα απολαμβάνοντας τη δροσιά των εκτοξευόμενων σταγόνων. Πάντα, καθώς διασχίζω την πλατεία, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην Αθήνα, ειδικά τις ημέρες του καύσωνα.
Χωρίς να θέλω, ταξιδεύω πίσω στα σχολικά μου χρόνια και το σιντριβάνι της Πλατείας Δημοκρατίας, πιο γνωστή σε εμάς ως Πλατεία Ιόλα, ή για τους λοκαλς, απλά Ιόλας. Αυτή ήταν η πλατεία που συναντιόμασταν ως παιδιά, μετά το σχολείο ή τα απογεύματα, για να καπνίσουμε, να φιληθούμε, και τέτοιες άλλες εφηβικές αηδίες. Το συντριβάνι ήταν βρώμικο και ξεχασμένο, εκτός από κάποιες σπάνιες φορές που ανοίγανε τους πίδακες και θυμάμαι πόσο εκστασιαζόμουν με το νερό και τα χρώματα.
Η μεγαλύτερη στιγμή δόξας για το σιντριβάνι, όμως, και η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω από αυτό, είναι από μια ζεστή καλοκαιρινή μερά -είχε σχεδόν καύσωνα θυμάμαι. Βρεθήκαμε όλοι στην πλατεία όπως πάντα μετά το σχολείο, μεσημέρι, ο ήλιος να καίει. Προς μεγάλη μου έκπληξη όμως, νομίζω και των υπολοίπων, το σιντριβάνι... ήταν καθαρό. Φρεσκοβαμμένο μπλε, σαν πισίνα εσωτερικά, λευκό εξωτερικά, γεματό νερό! Καθαρό κρυστάλλινο νερό. Φυσικά δεν ήθελε και πολύ, και ο μάγκας φίλος μου δεν άργησε να με ρίξει μέσα με τα ρούχα, ακολούθησε ο ίδιος και μετά πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι καθαρά, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο γελάγαμε και πόσο χαρούμενοι ήμασταν με την αναπάντεχη αυτή εξέλιξη και τη νέα μας πισίνα.
Γυρνώντας στο σπίτι μετά, μούσκεμα, σκεφτόμενη τι δικαιολογία θα πω στη μητέρα μου, δεν έβλεπα την ώρα να πάω την επόμενη μέρα για «μπάνιο» στο συντριβάνι.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν ξαναέγινε ποτέ. Από την επόμενη κιόλας μέρα, το συντριβάνι ήταν και πάλι βρώμικο και παρατημένο, τόσο που αναρωτιόμουν, αν τα φαντάστηκα όλα αυτά.
